Το Rock Fest του AC φιλοξενεί συγκροτήματα συγκροτημάτων από τη δεκαετία του ’80 έως σήμερα | Εκδηλώσεις

Αδερφική αγάπη

Ο Chevelle μπαίνει στο AC ως συν-επικεφαλής του φεστιβάλ

Δημιουργήθηκε το 1995 και πήρε το όνομά του από το κλασικό αυτοκίνητο Chevy με το ίδιο όνομα, η μάρκα post-grunge hard rock της Chevelle άφησε το στίγμα της στα ποπ charts με την κυκλοφορία του άλμπουμ τους “Wonder What’s Next” το 2002, το οποίο περιείχε τα μεγαλύτερα σινγκλ τους. «The Red» και «Send the Pain Below».

Ο πυρήνας του συγκροτήματος από την αρχή αποτελείτο από τα αδέρφια Sam και Pete Loeffler στα ντραμς και τα φωνητικά, αντίστοιχα, με διάφορα μέλη να παίζουν μπάσο όλα αυτά τα χρόνια, συμπεριλαμβανομένου του άλλου αδερφού τους Joe, ο οποίος κάλυψε την καρέκλα μέχρι το 2005.

Αν και η μεγαλύτερη επιτυχία της μπάντας ήταν στις αρχές της χιλιετίας, όταν το hard rock και το nu-metal ήταν σε όλο το ραδιόφωνο, οι Chevelle κατάφερε να συνεχίσει να βγάζει δίσκους τις τελευταίες δύο δεκαετίες, με την πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους να είναι «Νιρατιάς» του 2021.

Μιλήσαμε με τον Sam Loeffler πριν από την επερχόμενη headlining τους εμφάνιση στο Orange Loop Rock Fest. Να τι είχε να πει:

RYAN LOUGHLIN: Ο πυρήνας της μπάντας σας είστε εσείς και ο αδερφός σας Pete, και για λίγο είχατε ως μέλος και τον άλλο αδερφό σας Joe. Η συνεργασία με τόσο στενά μέλη της οικογένειας κάνει τα πράγματα ευκολότερα ή δυσκολότερα; Τόσες πολλές μπάντες που έχουν αδέρφια μέσα τους φημίζονται για τη μάχη.

Sam Loeffler: Ήταν πραγματικά πολύ καλό για εμάς. Ο Πιτ και εγώ ήμασταν πάντα πολύ κοντά, αλλά προφανώς αυτό δεν ισχύει για όλους. Αν δεν ήμασταν κοντά, σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε, γιατί φαίνεται ότι το κλειδί της επιτυχίας είναι η μακροζωία. Ο άλλος μου αδερφός ήταν στο συγκρότημα από νωρίς, αλλά δεν είναι συγγραφέας και πραγματικά δεν του άρεσε ο τρόπος ζωής, οπότε προχώρησε αρκετά γρήγορα.

RL: Ήρθατε σε μια εποχή που η μουσική για κιθάρα ήταν παντού στο ραδιόφωνο. Τώρα, υπάρχουν πολύ λίγα τραγούδια που βασίζονται στην κιθάρα στα charts. Πιστεύετε ότι αυτό θα αλλάξει σύντομα;

SL: Νομίζω ότι αυτό που βλέπουμε είναι ότι τα πράγματα είναι κυκλικά. Όλα επιστρέφουν, αλλά δεν ξέρω αν θα είναι στην εποχή μου. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι αλλάζουν τα ενδιαφέροντά τους τόσο όσο η βιομηχανία αλλάζει αυτό που επιλέγει να επικεντρωθεί. Δεν είναι όπως όλοι οι λάτρεις της ροκ απλά ξαφνικά άρχισαν να ακούνε τον Χάρι Στάιλς ή κάτι τέτοιο. Το μουσικό γούστο είναι τόσο θεμελιώδες για αυτό που είμαστε.

RL: Ήταν απογοητευτικό να μπλέκεσαι με τη σκηνή του “nu-metal” αρχικά; Τόσες πολλές από αυτές τις μπάντες δεν θυμούνται με μεγάλη αγάπη.

SL: Εκείνη την εποχή ήταν καλό που υπήρχε μια σκηνή που έπρεπε να χωρίσεις. Δεν είμαι σίγουρος ποιος θα ήταν ο παππούς του nu-metal, αλλά νομίζω ότι είναι μια αρκετά ευρεία επιλογή συγκροτημάτων, αλλά τελικά δεν νομίζω ότι είναι κακό να συμμετέχεις σε κάτι. Σε αυτό το σημείο της καριέρας μας είναι αυτό που είναι, αλλά δεν νιώθω ότι πρέπει να κλίνουμε σε οτιδήποτε έχει αρνητισμό που σχετίζεται με αυτό είτε είναι nu-metal είτε οποιοδήποτε είδος είναι.

RL: Κυκλοφόρησες ένα άλμπουμ πέρυσι. Κάποια νέα μουσική στα σκαριά;

SL: Πάντα γράφουμε νέα μουσική. Αυτή τη στιγμή εργαζόμαστε για τη δημιουργία ενός νέου άλμπουμ. Το τελευταίο μας άλμπουμ κυκλοφόρησε στο απόγειο της πανδημίας, που ήταν μια δύσκολη περίοδος για να κυκλοφορήσει ένας δίσκος, αλλά έπρεπε να τον κυκλοφορήσουμε γιατί είμαστε συγκρότημα και αυτό κάνουμε. Το κάναμε λοιπόν και πήγε καλά στα charts, αλλά δεν μπορέσαμε να κάνουμε περιοδεία και αυτό μας κράτησε λίγο πίσω.

RL: Πώς είναι η διαδικασία γραφής σας; Έχετε την τάση να επιλύετε τα πράγματα στο στούντιο ή προτιμάτε να πηγαίνετε με πλήρως εμπλουτισμένες διασκευές τραγουδιών;

SL: Γράφουμε τα πάντα εκ των προτέρων. Ο Πιτ δουλεύει πάνω στη μουσική και συνήθως μου φέρνει ένα κομμάτι ή κάτι τέτοιο, και συνήθως πηγαίνουμε από εκεί και δουλεύουμε πάνω σε αυτό. Ή μερικές φορές θα φέρει και ένα πλήρως γραμμένο τραγούδι. Αλλά ό,τι κι αν γίνει, δεν θα πάμε σε στούντιο μέχρι να ολοκληρωθεί ένα τραγούδι.

RL: Τι μπορούν να περιμένουν οι θαυμαστές από το σόου σας στο Orange Loop Rock Fest στο Ατλάντικ Σίτι;

SL: Θέλουμε απλώς οι άνθρωποι του κοινού να είναι αφοσιωμένοι και να είναι εκτός αυτού. Τούτου λεχθέντος, είναι πολλή δουλειά να γράψεις ένα setlist και να προσπαθήσεις να αγγίξεις όλα αυτά τα διαφορετικά άλμπουμ που έχουμε βγάλει. Αλλά αυτό είναι που προσπαθούμε πάντα να κάνουμε, γιατί το να έχουμε ανθρώπους να συνδέονται και να τραγουδούν μαζί είναι εκπληκτικό – αυτό είναι πάντα αυτό για το οποίο πυροβολούμε.

5 Ερωτήσεις με τον Stephen Pearcy: The Voice of Ratt

SCOTT CRONICK

Αν υπήρχε ένα Mount Rushmore των metal τραγουδιστών της δεκαετίας του ’80, ο Stephen Pearcy του Ratt πιθανότατα θα ήταν σε αυτό.

Με το σήμα κατατεθέν του, την άψογη φωνή του, την αγάπη για τις τραγανές κιθάρες και την ικανότητα να γράφει μερικά από τα πιο πιασάρικα ροκ κομμάτια όλων των εποχών – «Round and Round», «Back for More», «I Want a Woman», «Lay It Down, “Way Cool Jr.” – Ο Pearcy ενσαρκώνει τον ήχο και την εικόνα εκείνης της φοβερής, λαίμαργης εποχής του ροκ.

Τώρα 65 ετών, ο Pearcy θα φέρει τη σόλο μπάντα του στο Orange Loop Rock Fest το Σάββατο 11 Ιουνίου, μέσα στο Showboat Hotel σε μια μέρα που θα συμμετέχουν συνάδελφοι όπως οι Great White, Slaughter και Doro, μαζί με τους rockers της δεκαετίας του ’90 και των αρχών του 2000, Chevelle και Εμποδίζω.

Στις 20^ου επέτειος του θανάτου –μέχρι σήμερα– του συναδέλφου του στο συγκρότημα Ratt και κιθαρίστα Robbin Crosby, ο Pearcy αναπολεί τον εκλιπόντα φίλο του, τις ημέρες δόξας του Ratt και τι να περιμένει αυτό το Σαββατοκύριακο στο Atlantic City.

SCOTT CRONICK: Στέφεν, είναι υπέροχο να σου μιλάω, αλλά σήμερα πρέπει να είναι λίγο γλυκόπικρο.

STEPHEN PEARCY: Καθώς γιορτάζουμε σήμερα τα 20 χρόνια του Robbin, εξακολουθεί να είναι η Ratt & Roll. (Η μουσική) πήρε ζωή… άρα σκοντάφτουμε με τον καλό τρόπο. Ήταν τόσο σημαντικό μέρος της μπάντας. Ήξερα ότι μπορούσαμε να παίξουμε χωρίς αυτόν, αλλά όταν έφυγε, ήξερα ότι η μπάντα είχε τελειώσει. Ήξερα ότι μπορούσαμε να περάσουμε τις κινήσεις με διαφορετικούς παίκτες, αλλά έχασα έναν πραγματικό, αληθινό συνεργάτη εκεί… έναν οδηγό σε αυτό το μηχάνημα. Έτσι, συνεχίζω να κάνω το σόλο πράγμα γιατί μπορώ να γράφω ό,τι θέλω και να κάνω σόλο δίσκους και περιοδεία όταν θέλω… με όποιον θέλω. Έπρεπε να κάνουμε μια μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία με τον Ratt φέτος. Ξεκίνησα να κάνω κάτι αν τα παιδιά μαζεύονταν. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να το κάνουν ή ανάγκη να το κάνουν, έτσι αποφάσισα να βγω έξω μόνος μου. Και είμαι καλύτερα. Μερικοί από αυτούς τους τύπους (στη μπάντα μου) είναι μαζί μου για 18, 20 χρόνια. Αν λοιπόν θέλετε να κάνετε Ratt & Roll, ελάτε να δείτε τις εκπομπές μου.

SC: Η σκηνή του ’80 ήταν τόσο μοναδική. Μου λείπουν οι κιθάρες και όλη η υπερβολική φύση εκείνης της εποχής.

SP: Λοιπόν, δεν έφυγε ποτέ. Εννοώ ότι όταν ήρθαν τα ’90s, οι άνθρωποι έλεγαν, “Πού πήγαν όλοι;” Λοιπόν, κάποιοι από εμάς ήμασταν και παραμένουν όρθιοι. Έχετε το Motley Crue εκεί έξω στα πρωτοσέλιδα στάδια, και έχετε εμένα και πολλούς άλλους να τριγυρνάμε κάνοντας συναυλίες. Δείτε όλους τους άλλους σε αυτό το φεστιβάλ αυτό το Σαββατοκύριακο. Όλοι είναι εκεί έξω διασκεδάζοντας. Είναι πολύχρωμο, είναι επικίνδυνο, είναι και πάλι συναρπαστικό.

SC: Πάντα ακούμε ότι το rock είναι νεκρό, αλλά απέχει πολύ από αυτό. Πιστεύετε ότι η μουσική είναι κυκλική και θα έχουμε μια επιστροφή στα μεγάλα riff της κιθάρας;

SP: Το βλέπω ήδη τώρα γιατί ακούω πολλά διαφορετικά είδη μουσικής και τα πράγματα που παίζονται τώρα μερικές φορές είναι σαν να μιμούνται τη δεκαετία του ’80. Όταν πρόκειται για εμάς και για συγκροτήματα σαν εμάς, ο κόσμος λέει: «Ναι, τους θυμάμαι. Μεγάλωσα μαζί τους». Τότε, τα δημογραφικά στοιχεία ήταν ενδιαφέροντα. Είχατε κορίτσια από τα 14 μέχρι τις μητέρες τους και όλοι ενδιάμεσα έβγαιναν να μας δουν. Τώρα, 30 και 40 χρόνια μετά, εξακολουθούν να είναι οι Rattin’ & Rollin’, τα παιδιά τους είναι οι Rattin’ & Rollin’ και τα παιδιά των παιδιών τους είναι οι Rattin’ & Rollin’. Είναι όλα καλά.

SC: Νιώθεις ευλογημένος που ήσασταν στην ακμή σας όταν οι ροκ σταρ δεν φοβούνταν να γίνουν ροκ σταρ;

SP: Σίγουρα. Είναι πιθανό να κάνεις μια αξιοπρεπή καριέρα τώρα, αλλά δεν φαίνεται και τόσο διασκεδαστικό. Θα σας πω μια αστεία ιστορία: Όταν βγάλαμε τους Poison στο δρόμο πριν από χρόνια, νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να μας κάνουν πάρτι και στείλαμε (τον frontman των Poison) τον Bret (Michaels) στο νοσοκομείο μετά από μια παράσταση.

SC: Πότε κατάλαβες ότι τα κατάφερες;

SP: Ήταν ένα λαμπρό πράγμα να βιώσεις. Ήταν όταν ο Robbin και εγώ ήμασταν headlining με τον Ratt, και παίζαμε την πρώτη φορά Madison Square Garden. Όταν περπατούσαμε στα παρασκήνια μέχρι τη ράμπα προς τη σκηνή, κοιταχτήκαμε και είπαμε: «Οι Led Zeppelin ήταν εδώ! Τα καταφέραμε!!”